Gacela Dama
(Nanger dama)
Características
Clase: Mammalia
Orde: Artiodactyla
Familia: Bovidae
Peso: Entre 40 e 75 Kg
EVM: 12 anos
Alimentación: Principalmente herbívora. Aliméntase de follas, brotes, flores e froitos de diversos arbustos e árbores. En períodos de escaseza, pode consumir herbas e plantas suculentas.
Hábitat: Habita en rexións semiáridas e desérticas, preferindo áreas con matorrales abertos e sabanas áridas onde poida atopar suficiente vexetación para alimentarse.
Distribución: Atópase no norte de África, especialmente en países como Níxer, Chad, Malí e Mauritania. A súa distribución diminuíu considerablemente debido á caza e á perda de hábitat.
Descrición
UN ESFORZO DE CONSERVACIÓN CONTRA A EXTINCIÓN
Esta subespecie considérase extinta en estado silvestre desde 1968. A súa área de distribución natural estendíase polo Sáhara Occidental, desde o sur de Marruecos ata Senegal. A causa principal do seu declive foi a presión cinexética á que estivo sometida durante moitos anos, xunto coa degradación e fragmentación do seu hábitat. Todo isto levou á UICN a catalogar a gacela dama como especie “En perigo crítico de extinción” e a ser incluída no Apéndice I do Convenio CITES.
A poboación en catividade de gacela dama mhorr procede de catro exemplares fundadores (1 macho e 4 femias) traídos en 1971 e 1975 do Sáhara Occidental á FEH. Na actualidade, a poboación en catividade desta subespecie supera os 400 individuos, distribuídos en distintos zoolóxicos de Europa, Estados Unidos e a Península Arábiga.
En Marcelle
En Marcelle vive actualmente un grupo de machos novos procedentes do zoolóxico de Madrid e un macho adulto procedente do Zoo Torino, en Italia. O obxectivo de manter estes exemplares no noso centro é a acollida de machos novos ata alcanzar a idade adulta para poder ser reprodutores en outros centros.
A distribución entre os diversos núcleos zoolóxicos é necesaria para garantir unha calidade de vida óptima e conseguir individuos adultos cun alto grao sanitario.
Cada zoolóxico especialízase nun proceso determinado da súa vida e, desta forma, amplía as posibilidades de supervivencia da especie. O último paso será o traslado de exemplares reprodutores aos seus antigos lugares de distribución e conseguir unha repoboación sostible e autoxestionada.
